من اونیم که سایه ام نداشت

دلش رو توی کوچه جا گذاشت

همون که تو دلش غمارو کاشت

غیر از این سکوت چیزی برنداشت

 من اونیم که گریه می کنه

همون که بغض و ول نمی کنه

همون که هیچکی باورش نکرد

اشک و عاشق گونه می کنه...

ازت مچکرم دیونه ی من از این که چشم به این دنیا گشودی

از این که پا تو زندگیم گذاشتی از این که پا به پام همیشه موندی

ازت ممنونم ای تنهای عاشق که یادم داد دستات و بگیرم

اجازه دادی با تو هم نشین شم تو جون دادی به این احساس بی رحم

ازت مچکرم دیونه ی من ، ازت مچکرم دیونه ی من

کسی جز تو ، تو قلبم جا نداشته تو پای عشق و به قلبم کشیدی

تو نیستی با بد و خوبم بسازی تو طعم سختی رو با من چشیدی

تو یادم دادی با چشمام بخندم به اون روزای تلخم بر نگردم

از این ناراحتم کم با تو بودم باید زود تر تو رو پیدا می کردم

از این ناراحتم کم با تو بودم شبای بی تو من بی خواب میشم

کسی هم اسم تو هر جا که باشه مثل پروانه ها بی تاب میشم

ازت مچکرم دیونه ی من ، ازت مچکرم دیونه ی من

دلتنگی، خوشهٔ انگور سیاه است …
لگد کوب اش کن … لگد کوب اش کن …
بگذار ساعتی سربسته بماند …
مست ات می کند اندوه...

من دل به زیبایی به خوبی می سپارم
دینم این است

من مهربانی را ستایش می کنم
آیینم این است...

من رنج ها را با صبوری می پذیرم
من زندگی را دوست دارم

انسان و باران و چمن را می ستایم
انسان و باران و چمن را می سرایم

در این گذرگاه...
بگذار خود را گم کنم در عشق، در عشق
بگذار از این ره بگذرم با دوست، با دوست

"فريدون مشيری"

خانه ای ساخته ام

پلکانش همه مهر

درب هایش احساس

شیشه اش آینه ی ادراک است

آه اما خانه ساکنش درویش است

آن تهی دست خیال

آن تهی دست رفیق

او کسی می خواهد

رغبت یکرنگی

در وجودش باشد

او کسی می خواهد

که وجودش باشد

رنج ابیات دلش را خواند

هیجان نگهش را داند

او کسی می خواهد

نی لبک زن باشد

بربط و ضرب و سه تار

همه فرمانبر دستش باشند

ماه و خورشید و فلک

همه محو نگه نرگس مستش باشند

او «تو» را می خواهد

نغمهاش شیوا کن خانه اش زیبا کن.

سهراب سپهری

یاد من باشد فردا دم صبح
جور دیگر باشم
بد نگویم به هوا، آب ، زمین
مهربان باشم، با مردم شهر
و فراموش کنم، هر چه گذشت
خانه ی دل، بتکانم ازغم
و به دستمالی از جنس گذشت ،
بزدایم دیگر،تار کدورت، از دل
مشت را باز کنم، تا که دستی گردد
و به لبخندی خوش
دست در دست زمان بگذارم
یاد من باشد فردا دم صبح
به نسیم از سر صدق، سلامی بدهم
و به انگشت نخی خواهم بست
تا فراموش، نگردد فردا
زندگی شیرین است، زندگی باید کرد
گرچه دیر است ولی
کاسه ای آب به پشت سر لبخند بریزم ،شاید
به سلامت ز سفر برگردد
بذر امید بکارم، در دل
لحظه را در یابم
من به بازار محبت بروم فردا صبح
مهربانی خودم، عرضه کنم
یک بغل عشق از آنجا بخرم
یاد من باشد فردا حتما
به سلامی، دل همسایه ی خود شاد کنم
بگذرم از سر تقصیر رفیق ، بنشینم دم در
چشم بر کوچه بدوزم با شوق
تا که شاید برسد همسفری ، ببرد این دل مارا با خود
و بدانم دیگر قهر هم چیز بدیست
یاد من باشد فردا حتما
باور این را بکنم، که دگر فرصت نیست
و بدانم که اگر دیر کنم ،مهلتی نیست مرا
و بدانم که شبی خواهم رفت
و شبی هست، که نیست، پس از آن فردایی

كوه با نخستین سنگ ها آغاز می شود
و انسان با نخستین درد.
من با نخستین نگاه تو آغاز شدم.
احمد شاملو

ﺑﺒﯿﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻦ ﺷﺪﯼ ﺍﻭﺝ ﺻﺪﺍﯼ ﻣﻦ
ﺷﺪﯼ
ﺑﺖ ﻣﻨﯽ ﺷﮑﺴﺘﻤﺖ ﻭﻗﺘﯽ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﻦ
ﺷﺪﯼ
ﺑﺒﯿﻦ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻦ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪ
ﭼﻪ ﮐﺮﺩﯼ ﺑﺎ ﺳﺮﺍﺏ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻗﻄﺮﻩ
ﻗﻄﺮﻩ ﺁﺏ ﺷﺪ
ﺑﻪ ﻣﺎﻩ ﺑﻮﺳﻪ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ﺑﻪ ﮐﻮﻩ ﺗﮑﯿﻪ ﻣﯽ
ﮐﻨﻢ
ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻦ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﭼﻪ
ﻣﯽ ﮐﻨﻢ
ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﮑﺶ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﮔﻨﺎﻩ
ﮐﻦ
ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﺘﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﮐﻦ
ﻫﻨﻮﺯ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺘﻤﺖ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﺗﻮﯾﯽ
ﻫﻨﻮﺯ ﻣﻮﻣﻨﻢ ﺑﺒﯿﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻦ ﺗﻮﯾﯽ
ﺑﻪ ﻣﺎﻩ ﺑﻮﺳﻪ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ﺑﻪ ﮐﻮﻩ ﺗﮑﯿﻪ ﻣﯽ
ﮐﻨﻢ.

تو سراپا احساسی، تو خود عطر یاسی
اگه تو با من باشی زندگیمو میسازی
دست تو توی دستم، عشق تو توی قلبم
من همیشه عاشقت بودم و بازم هستم

دوست دارم، دوست دارم، دوست دارم و بی قرارم
خوشبختیمو با تو میخوام، با تو آرومه روزگارم

تو سراپا آرامش من پر از حرف و خواهش
داشتن این احساسو تنها با تو میخوامش
تو شبیه رویامی، تو تموم دنیامی
حس خوب بارونی که تو قلبم میمونی

من از عهد آدم تو را دوست دارم

از آغاز عمن از عهد آدم تو را دوست دارم

از آغاز عالم تو را دوست دارم

چه شبها من و آسمان تا دم صبح

سرودیم نم نم: تو را دوست دارم

نه خطی، نه خالی، نه خواب و خیالی!

من ای حس مبهم، تو را دوست دارم

سلامی صمیمی تر از غم ندیدم

به اندازه ی غم تو را دوست دارم

بیا تا صدا از دل سنگ خیزد

بگوییم با هم: تو را دوست دارم

جهان یک دهان شد هم آواز با ما:

تو را دوست دارم، تو را دوست دارم

"قیصر امین پور"